Al vele jaren geleden volgde ik in Duiven een EHBO-cursus. Een klein onderdeel daarvan was de reanimatie-training. Deze training bungelde er zo’n beetje bij, kwam helemaal aan het einde, lang na stabiele-zijligging en drukverbanden…
Tijdens een cursus BHV, een jaar of vijf geleden, kreeg ik weer onderricht in reanimatie. Nu was het al veel uitgebreider dan destijds. In de zomer van 2014 las ik in de DuivenPost over het bestaan van AED-Duiven. Dit zette mij aan het denken en ik zei tegen Rob, mijn man: “ik vind dat we ons hiervoor moeten opgeven.” In oktober 2014, tijdens een uitje met mijn vriendin, vertelde zij dat ze deze cursus had gevolgd en vertelde ze over het belang hiervan. Kort daarna scheurde ik de advertentie uit de DuivenPost en gaven wij ons op voor de Reanimatie-training op 12 februari 2015.
Januari 2015: Ik ben op skivakantie met mijn zoon en als we op een middag op een zonovergoten terras zitten, hoog in de bergen, ver weg van de bewoonde wereld, krijgt een man een hartstilstand. Te midden van alle vrolijke skiërs, de zon en de sneeuw, ligt daar ineens iemand te vechten voor zijn leven. Net aangekomen na zo’n anderhalf uur skiën, de ene minuut nog vrolijk lachend en genietend van het leven, de andere minuut op de grond liggend, ervoor vechtend…
Een vriend uit de groep begint meteen met reanimeren, maar hij redt het niet alleen. Een vrouw roept na enige tijd vertwijfeld: “Ein Arzt, wir brauchen ein Arzt!” Een jonge vrouwelijke arts holt op haar skischoenen naar de plek en assisteert. Daarna gaat het ineens heel snel. Binnen vijf minuten arriveert de eerste medi-kopter en even later volgt de tweede van de Bergrettungsdienst. Er wordt een infuus aangelegd en een soort noodhospitaal aangelegd, daar op dat gezellige, zonovergoten terras midden in de besneeuwde bergwereld van de Alpen.
Het duurt ruim een uur voordat de man vervoerd kan worden. Hij leeft nog, want hij wordt in de geel/rode ambulance-heli gelegd en vliegt even later boven onze hoofden weg, richting ziekenhuis. De andere heli vertrekt ook, tafels en stoelen worden weer teruggezet, een emmer sop gaat over de bloedvlek op het hout, en nieuwe mensen arriveren. Zich niet bewust van het drama dat zich daar kort tevoren heeft afgespeeld.
Tegen mijn zoon zeg ik: “Het is maar goed dat papa en ik ons hebben opgegeven voor de reanimatie-cursus op 12 februari. Zou dat ook niet iets voor jou zijn? Als jij een keer alleen met 1 van ons thuis bent, en er gebeurt zoiets, dan weet je ook niet wat je moet doen.” Hij zal er over denken en gaat weer lekker skiën.
De vriendengroep van de patiënt probeert tot rust te komen. Ze hebben nog een lange weg naar huis te skiën. Een van hen heeft die dag het leven van zijn vriend gered.
Het is zo’n drie weken later wanneer Rob gaat wielrennen en sneller dan anders weer thuis is. Ik zie hem nog staan bij terugkomst, wijzend op zijn borstbeen. “Ik weet niet wat het is, het ging niet, waarschijnlijk is het nog te koud.” Tijdens de week daarna voelt hij zich af en toe niet zo lekker. Denkt dat hij een koutje heeft opgelopen. Denkt dat het op de bronchiën zit.
Woensdagavond 11 februari gaan we uit eten in Arnhem. Het lopen vanaf de parkeergarage, door de koude buitenlucht, valt hem zeer zwaar. Maar hij wil niet omkeren en naar huis gaan. “Het gaat wel over, heb gewoon wat last van mijn bronchiën.” In het restaurant is er niets aan de hand. We genieten van de tapas en hebben het erg naar onze zin. Bij het teruglopen naar de auto heeft hij erg veel pijn. Hij heeft moeite met elke stap maar zodra hij in de auto zit gaat het goed. Hij rijdt ons naar huis en gaat na enkele uren nietsvermoedend naar bed. Pas donderdagochtend om kwart over zeven maakt hij me wakker. Hij heeft een zeer slechte nacht gehad en hevige pijn. “Zo een last van mijn longen! Kan je een pittenzak warm maken, dat doet me goed, die warmte.” Om acht uur bel ik de dokter. “Kom maar direct”. De huisarts vermoedt een hartinfarct. Even later wordt hij op de brancard gelegd en gaan we naar Rijnstate Arnhem.
Dat het een hartinfarct is, kunnen we op dat moment nog steeds niet geloven. Hij heeft geen overgewicht, geen hoog cholesterolgehalte en fietst regelmatig meer dan vijftig kilometer alsof het niets is.
Maar toch is het zo. De bloedtesten wijzen het uit en hij wordt opgenomen. Op donderdag 12 februari, de dag dat hij een reanimatie-cursus zou volgen….
Vrijdag 13 februari wordt hij gedotterd en worden er twee stents geplaatst. Het cijfer dertien komt in ons leven steeds terug; we zijn getrouwd op vrijdag de dertiende juni 1986. Toen begon een nieuw leven. Op vrijdag 13 februari 2015 begint voor Rob ook een nieuw leven.
Maandag 16 februari mag hij alweer naar huis.
We zijn inmiddels een paar maanden verder en het gaat hem nu goed. Hij fietst weer, zelfs tijdens onze vakantie in de bergen, en stapje voor stapje krijgt hij het vertrouwen in zijn lichaam terug. En ook ik durf hem alleen te laten gaan, iets wat ik mij in februari niet voor kon stellen.
De reanimatie-cursus hebben we inmiddels gevolgd. Mijn zoon en ik actief, Rob heeft meegekeken. We hebben er veel van geleerd en willen graag onze waardering uitspreken voor dit initiatief en de uitwerking van dit project in onze woonplaats Duiven. Het is een gerust gevoel dat we nu weten wat we moeten doen als het iemand overkomt. Want dat het iedereen, in elke situatie, onverwacht, zo maar kan overkomen… Dat is ons nu wel duidelijk geworden!
Anita Horstmanshof
Foto’s van Rob Horstmanshof
 |
 |
 |